Aristoteles’e göre erdemler, iç iyiler ve dış iyiler olmak üzere ikiye ayrılır. İç iyilerin en değerlisi bilgidir. Dış iyilerin en değerlisi ise dostluktur. Aristoteles’e göre dostluk bir erdemdir. Çünkü dostluk sosyal yaşam için zorunlu bir unsurdur. Bütün öteki iyilere sahip olsa bile hiç kimse dostlardan uzak bir yaşamı düşünemez. Çünkü doğası gereği insan ister zengin olsun ister fakir her durumunu paylaşacağı dostlara ihtiyaç duyan sosyal bir canlıdır. Sosyal yaşam ise ancak iyilik üzerine kurulabilir. İyilik düzeni de ancak iyilerin birlik ve beraberliği ile mümkündür ki bu da dostluğu erdem kılan temel nedendir. Birlik ve beraberlik hem kendileri iyiliktir hem de iyilikleri daha iyi ve daha çok yapmanın; çoğaltmanın yegâne yoludur. O halde, yalnızca bireyleri birbirine yakınlaştırıp bir arada tutmakla kalmayan dostluk olgusu, devletlerin de ayakta kalmasını sağlayan temel bir dinamiktir. Bu nedenle yasa koyucular adaletten daha çok dostluk üzerinde dururlar. Çünkü dostluk fikir birliği demektir, uzlaşım ve uylaşım sanatı demektir. Bu nedenle dostlar arasında adalete dahi gerek duyulmayabilir ama adil olanlar dostluğa her zaman gereksinim duyarlar. Çünkü, dostluk birbirinden uzak kuvvetler, farklı dünyalar; boyutlar ve perspektifler arasında bir denge sanatı demektir. Aristoteles’e göre dostluk ne yarara ne hazza dayanır; aslolan erdeme dayalı dostluklardır. Çünkü, bir toplumda ancak böylesi dostluklar sayesinde iyilik, fazilet, onur, eleştirel düşünce ve felsefe gibi yüksek değerler yerleşebilir. Ne yazık ki böylesi yüksek ve ulvi düşüncelere sahip insan sayısı her zaman azınlıkta kalmaktadır. Çünkü bu bilgiyi araştırıp uygulayabilecek erdem sahibi insan sayısı son derece azdır. Bu bulgu ayrıca şu hususu da göstermektedir ki, genel bir dostluk anlayışından söz etmek mümkün değildir. O halde, öncelikle yapılması gereken gerçek dostluğun ne olduğunu ortaya koymaktan geçmektedir.